SĘPY KRAINY SNÓW [1-2]

Przedmowa

...A za armiami Północy ciągnęły inne armie, złożone z setek mężczyzn... Było ich wielu, jednak podróżowali osobno, samotnie. Przybywali piechotą, konno, na mułach, skrzypiącymi wozami albo eleganckimi bryczkami. Byli to ludzie różni, najróżniejsi, ludzie wszelkiej maści i pokroju, wszelkich narodowości. Nosili ciemne ubrania, zwykle uwalane szarym kurzem dróg, i ciemne kapelusze z wielkimi rondami, które chroniły ich blade twarze przed piekącym, obcym słońcem. A na dachach wozów, na siodłach, na plecach jak jeden mąż wlekli niemal identyczne, kolorowe lecz już wyblakłe worki, uszyte ze starych, zniszczonych dywanów. W workach tych dźwigali swój dobytek, dobytek całego życia.

...I ciągnęli w tumanach kurzu, i przemykali ulicami miast wycieńczonego Południa. Z zaciśniętymi zachłannie ustami, z drapieżnymi oczami ciągle wypatrującymi łupu, węszyli, szukali, szacowali to, czego nie zdążyła zabrać wojna. Sępom podobni, takie właśnie zyskali miano.

...Lecz nie wszyscy byli źli, gdyż nie wszyscy ludzie są źli. Niektórzy nauczyli się nawet kochać kraj, który chcieli pierwej złupić. I osiedli tam, i stali się szanowanymi obywatelami.

[GiG, 1992]

* * * * * * *

Akcja książki dzieje się w latach 1925-1945.